Moje własne, prywatne derby.

Opinie na temat tego widowiska pewnie zostały już wyczerpane. Spotkanie, które oglądało tak wiele ludzi. Mecz, na który wszyscy czekali. Który okazał się być piękniejszy od El Clasico. Który rozpoczął się na długo przed pierwszym gwizdkiem pana Brycha.

Nie było nienawiści, złości, podtekstów... Można by powiedzieć mecz przyjaźni. Walka czysta, oczywiście nie brakowało fauli, ale żadna ze stron nie mogła czuć się pokrzywdzona. 

Sama nie wiem jak wypowiedzieć się na temat cudownego remisu na Bernabeu, bo od nadmiaru emocji jeszcze się trzęsę. 

Nie będę skromna, gdy powiem, że już przed meczem, zapowiadałam remis. 

#1 Nie zwracajcie uwagi na ortografię kolegi, proszę.

#2 Ala, dziecko, nie umie robić screenów ;_;

Choć sądzę, że było to najbardziej przewidywalne roztrzygnięcie pierwszego meczu. I sprawiedliwe, bo chociaż to Real miał groźniejsze sytuacje, to Real był częściej w posiadaniu, Manchester bronił się wyśmienicie. Sytuacja, w której Cristiano strzelił na 1:1 była wręcz niemożliwa do obrony. Nie wiem czy jest na świecie obrońca, który byłby w stanie go wtedy zatrzymać. A De Gea, genialny De Gea miał do powiedzenia tyle, co ja przed komputerem. 

Taktyka założona przez sir Alexa Fergusona była od pierwszych minut jasna i sprecyzowana- stawiamy na kontrataki i głęboką obronę. Wszyscy zawodnicy, oprócz jednego, czyhającego na wybitą w kierunku bramki Lopeza piłkę, bronili dostępu do własnego okienka. Liczba blokad i piłek przyjętych 'na ciało' była w pierwszej połowie olbrzymia. Zawodnicy Realu, pomimo swojej świetnej gry, nie potrafili strzelić pierwszej bramki. Może przez brak szczęścia, nerwy czy po prostu brak Cristiano Ronaldo. Chwila, napisałam brak Cristiano... Nie chodzi mi absolutnie o jego nieobecność, a raczej o dziwną nieumiejętność wyprowadzenia Realu na prowadzenie. Zauważyłyście? Kiedy dostawał piłkę w pobliżu pola karnego MU, dryblował i oddawał ją lub strzelał gdzieś w trybuny. Brakowało jego przebojowości. Być może po prostu chciałam myśleć, że CR7 nie próbował strzelić pierwszej bramki, bo obawiał się, że Real pójdzie za ciosem...

Manchester spał. Rafael, biedactwo, przeżył taki mecz, że nie spodziewam się go na boisku aż do rewanżu. Spisał się na moje oko doskonale. Bez asekuracji powstrzymywał ataki skrzydłowych Realu, którzy wciąż zmieniali się pozycjami. Ogólnie rotacja na pozycjach w hiszpańskim klubie była ogromna. Do czego to doszło, żeby Coeñtrao występował w roli napastnika a Xabi Alonso grał przez chwilę jako stoper? Ale strategia Realu była bardzo dobra. United straciło wszystkie swoje atuty w środku pola. Pomoc praktycznie nie istniała. Tak cofniętego we własne pole karne Carricka już dawno nie widziałam. Mecz przypominał trochę finał Ligi Mistrzów sprzed dwóch lat, z jedną różnicą- tam obie drużyny od razu ruszyły do ataku, odkrywając się. Tu jedynie United grało jak United, a Real nie przypominał tamtej Barcelony. Chociaż posiadanie piłki rzeczywiście mógł mieć zbliżone. 

Jednak kiedy tylko Manchester przedostał się na połowę Realu, a Robin van Persie (który grał jako...olaboga...pomocnik) wziął się za konstruowanie akcji, wywalczyliśmy rzut rożny. I w bodajże pierwszym kontakcie z piłką, ten dzieciak, młodzik Welbeck, którego 90% zagorzałych kibiców United chciało zdjąć z boiska jeszcze przed pierwszym gwizdkiem, głową skierował piłkę do siatki. 

Sytuacja nadzwyczajna. Real przy piłce. Real dominuje. Real traci. Przegrywa.

Taktyka jednak była skuteczna. Ferguson znowu się nie pomylił. Co to będzie, gdy jego nie będzie? Strach pomyśleć. W każdym razie gra toczyła się dalej. Real wciąż napierał. Coraz agresywniej. Pałali dziwną żądzą zemsty. Bo taki gol od drużyny, która tylko się broni, musiał być ogromnym upokorzeniem dla wielkiego ego piłkarzy z Madrytu. Cristiano mógł spokojnie zdobyć bramkę, nie krzywdząc drużyny z Manchesteru, a ratując swój własny zespół i jego morale. Ten wyskok... Po raz kolejny udowodnił swoje niepospolite umiejętności i pokazał, że wcale nie ma kompleksu Messiego. Wszak obaj są na tym samym, niemożliwym do osiągnięcia przez zwykłych śmiertelników, pułapie. Znam tylko jednego piłkarza, który może się z nimi równać. Niedocenianego. Potraktowanego w Barcelonie jak śmiecia. 

Wracając do meczu, Cris zawisnął w powietrzu, otwierając buzie ( :) ) wszystkim jego przeciwnikom i ludziom uważającym, że nie zasługuje na trofea, nagrody indywidualne, że strzela gole tylko słabym drużynom, że nie jest w stanie wziąć na swoje barki ciężaru gry w niesprzyjających okolicznościach, i otwierając piłce drogę do bramki bezradnego Davida. I wtedy byłam bliska płaczu. Nie dlatego, że Real wyrównał. Real jest jedynym klubem, któremu życzę prawie tak dobrze jak MU. Chciałabym, żeby to był mój finał. To moje prywatne El Clasico. Wzruszyła mnie reakcja Cristiano na gola. Pokazał, że piłkarz wcale nie musi być robotem. Pracownikiem. Zabójcą, który nie okazuje litości. Zaraz po trafieniu odwrócił się od bramki, powstrzymał kolegów przed świętowaniem i zaszkliły mu się oczy. Pewnie znowu doszukuję się czegoś, co chciałabym widzieć, ale jestem prawie pewna, że widziałam łzy w jego oczach. A to był dla mnie cios. Oto płacze piłkarz, który zaraz po odejściu z Manchesteru stał się mi obojętny. A przedtem był moim ulubionym zawodnikiem. Takim, którego kochałam czysto piłkarsko, którego podziwiałam i którym <jako mała chłopczyca> chciałam być w przyszłości i jako pierwsza dziewczyna grać w męskiej drużynie... Wraz z jego odejściem coś pękło, cała moja sympatia do niego zniknęła, a on stał się kolejnym świetnym piłkarzem w szeregu. Wiecie, ja to powinnam sobie dać spokój z piłką, bo za bardzo to wszystko przeżywam i biorę do siebie...

Real wciąż przyciskał. Zamykał Manchester na własnej połowie. Ograniczał. Ale co z tego, skoro był nieskuteczny? De Gea grał <ośmielę się powiedzieć> mecz życia w United. Jego obrony, często brawurowe, pokazywały, że Boss nigdy, przenigdy się nie myli i jeśli broni swojego piłkarza, to znaczy, że warto. Mimo tych wszystkich blokad obrońców, Real miał bardzo dużo okazji i to takich naprawdę groźnych. A David skapitulował tylko raz. Pokonał presję ciążącą na nim. Zabił ćwieka wszystkim tym, którzy wieszali na nim psy po jego kolejnych potknięciach w Premier League. Dał nadzieję United na dobry wynik. Imponował. He saves as he wants!

Zabłysnął także młody Dżonsik. Jego gra nie była oczywiście jakaś porywająca, ale wytrzymał napięcie. Grał naprawdę solidnie w meczu, który wielu zawodników przerósł. Pilnował i krył bardzo dobrze.

Patrice Evra... O jego grze w bieżącym sezonie można napisać książkę. Ten zawodnik ewoluował. Teraz oglądając jego grę, mam wrażenie, iż jest to zupełnie inny piłkarz. Dawno, dawno temu w polu karnym przeciwnika 'szukaj Evry w polu'. A teraz... Coraz mniej go na obronie, a więcej na ataku. Nawet w tym meczu grał bardzo ofensywnie w przeciwieństwie do większości kolegów z drużyny, którzy byli cofnięci. Ale ta strategia się opłaciła. Bramka strzelona Realowi na Bernabeu może być bezcenna w ostatecznym rozrachunku. Nawet na wagę awansu do kolejnej rundy.

Co mi psuje humor? Mój zbyt duży apetyt. Ta sytuacja Welbecka, kiedy piłka minęła o centymetry bramkę Diego Lopeza. Ta, kiedy Xabi Alonso wybił piłkę z niemalże linii bramkowej. Ta, kiedy po faulu na wychodzącym na czystą pozycję Evrze, Varane nie został ukarany. To, że Rafael po pierwszym faulu otrzymał żółty kartonik, a Ramos po swoich ośmiu przewinieniach zakończył grę z czystym kontem. Ale to są niuanse. Mało znaczące. Bo kto za dziesięć lat będzie o tym pamiętał? Chyba tylko ci, którzy widzieli to na własne oczy. Resztę zainteresuje jedynie korzystny dla United wynik.

Na samo wspomnienie tego meczu się cieszę. Postawa chłopaków, mimo że defensywna, była bardzo przyzwoita i ze starciu z wielkim Realem na jego wielkim stadionie wyszli obronną ręką. A cała otoczka tego spotkania, wszystkie emocje i piękno gry sprawiają, że już czuję to przyjemne podniecenie przed rewanżem w Teatrze Marzeń i dają mi nadzieję na jeszcze piękniejszy, czysty spektakl w wykonaniu obu drużyn. I na zakończenie mówię, że jeżeli Casillas nie wróci do gry na to spotkanie, jestem pełna nadziei, iż także zakończy się ono jednobramkowym remisem.

In de Gea we trust.