Hot or not: Pepe Reina.

Zazwyczaj jestem opanowaną racjonalistką, której nic nie potrafi wyprowadzić z równowagi. No, chyba że ktoś mi powie, że jestem gruba. Ale w tym momencie zupełnie nie wiem, co zrobić i w którą stronę pójść. Otóż chodzi o Pepe Reinę. Pepę Reina. Pepę Reinę. Polski język być zły. Otóż w ostatnim okienku transferowym już nieśmiało zaczynało mówić się o jego odejściu. Dokąd? A do Barcelony, jego ukochanego klubu. Po zamieszaniach z Valdesem i jednoznacznej wypowiedzi naszego bramkarza o tym, że nie pojmuje, jak jego kolega z reprezentacji może zostawić najlepszy klub świata, zawrzało. Kibice LFC podzielili się na dwie grupy. Pierwsza z nich chce definitywnie wykopania Jose najszybciej, jak się da, i sprowadzenia w jego miejsce błyskotliwego młodego talentu z Niemiec (Neuer, proszę!) albo Holandii. Propagatorzy tego pomysłu zaznaczają, że czas Hiszpana w pierwszej drużynie się już skończył, kilkoma nieudanymi interwencjami pokazał, że brakuje mi świeżości sprzed kilku lat i chłodnego boiskowego umysłu. Wiecie, o czym mówię. Opozycjoniści natomiast uważa, że skoro Pepe nie opuścił nas już dawno, kiedy wszystko waliło się i paliło, to tym bardziej nie zrobi tego teraz, i oni są z tego niezmiernie zadowoleni. Według nich młody golkiper nie wskoczy od razu do pierwszego składu, a nawet jeśli, to nie dostaniemy żadnej gwarancji, że się w nim sprawdzi. Tak więc, jeżeli kupować kogoś za Reinę, to najlepiej pozostać w tych klimatach i ściągnąć Casillasa, a jeżeli to jest niemożliwe, siedzieć cicho i nie narzekać.

Która opcja jest lepsza? Zacznijmy od faktów.

 

Tak wyglądają statystyki z ostatnich pięciu sezonów. Interesuje mnie głównie ostatnia linijka i liczba błędów własnych, która po ostatnim meczu z City wzrosła. Jeszcze bardziej. Z rozliczeń tych wynika, że ewidentnie mamy do czynienia z jego spadkiem formy. No ale to można zaobserwować gołym okiem, Ameryki nie odkryłam. Więc co, sprzedać? Może jeszcze do United, podobno SAF w potrzebie... Ja wiem, do czego mu Reina potrzebny. Nie ma konferansjera na pomistrzowską fetę. 

I sprowadzimy później sobie takie nastoletnie jajko niespodziankę, będziemy drżeli o każdy jego występ i sytuacja zmusi nas do ogromnego kredytu zaufania.

Ale z drugiej strony, zostawmy go, a ciągle będziemy tracić punkty za jego przyczyną, a zamiast świętowania po wygranym meczu wyliczać, gdzie bylibyśmy, gdyby nie reinowe zaćmienia. A on będzie w pomeczowych wywiadach mydlił oczy i udawał, że nic się nie stało. Mimo, iż brzmi to bardzo buńczucznie i egoistycznie, chłopak ma trochę racji - po przegranych czy zremisowanych meczach wiadro pomyj wylewa się właśnie na niego. Nie da się być w komfortowej sytuacji psychicznej, kiedy żona przy kolacji mówi ci: ''No kochanie, to co tam dzisiaj zawaliłeś?''.

Zapewne już wiecie, po której ze stron opowiadam się ja. Zdecydowanie odświeżenie lub przynajmniej wzmocnienie rywalizacji na tej pozycji dobrze by nam wszystkim zrobiło. I nie mówię tu o rotacji Reina-Jones, bo jak to działa, wszyscy wiedzą. Tak, że nie można dojść, który jest gorszy. A może by tak spróbować zagrać tam naszym najlepszym motywatorem ever? Carra...?

PS.: Gadanie gadaniem, a Pepe na moich drzwiach wisi. Jest dziewczyną lutego.

 

Skoro już się chwalę, to pochwalę się jeszcze trochę: 

 Czyż to nie jest piękne? A teraz najlepsze z całej tej paplaniny: koszulka zrobiona jest własnoręcznie przez moją przyjaciółkę, jako prezent przejściowy między Gwiazdką a walentynkami. Własnoręcznie, znaczy cały Liverbird jest wypocony pędzelkiem i farbą do tkanin. So fookin' piękne.