Zejdźmy do Kopalni - recenzja

Z mało różnorodnego rynku, z którego łowiło się wszystko co tylko stało koło piłki nożnej, nisza książek sportowych przeszła w krainę mlekiem i miodem płynącą. Można przebierać w biografiach, analizach, przedrukowanych stronach z Wikipedii, ekhm, i wszystko dotyczy naszej ukochanej dyscypliny. Dlaczego więc akurat teraz, w natłoku mundialowych skarbów kibica, które w większości mają wartość podobną do skarbów znajdowanych w kinder niespodziankach, warto sięgnąć po Kopalnię, czyli zbiór oscylujących wokół mundialu tekstów?

O wyżej wymienionym tworze literackim dowiedziałam się, jakże by inaczej, z Twittera. Pierwszych kilka ćwierknięć na temat Kopalni - Sztuki futbolu nie przykuło należycie mojej uwagi, ale fala kolejnych połączona z informacjami o organizacji spotkania z autorami już tak. Jechałam do Warszawy niezupełnie wiedząc, na co się porywam, zachęcona jedynie kilkoma naprawdę popularnymi nazwiskami, jak Okoński czy Kołodziejczyk. Wróciłam z mniej lub bardziej głębokimi przemyśleniami, Kopalnią w torebce i naprawdę dużymi oczekiwaniami - wystarczył rzut oka na ilustracje i zdjęcia w środku, żeby poczuć klimat i chcieć więcej.

Oczywiście od razu rzuciłam się do czytania, ale Rafał Stec i jego tekst o La Roja podany jako przystawka skutecznie zahamował moje zapędy. Nie chcę oceniać każdego z autorów po kolei, bo nie będzie to wymiernym odzwierciedleniem jakości zbioru ich prac, ale zdecydowanie nie dostajemy tam na rozgrzewkę tekstu, który można przegryźć między prasowaniem koszul i oglądaniem ulubionej telenoweli. Trzeba usiąść, wziąć ewentualnie kubek herbaty, skupić się i wyczytać to, co w nim najważniejsze. Będę podsuwać go wszystkim kibicom Hiszpanii niepocieszonym po tym, że na rozpoczynającym się jutro mundialu nie dobrnęła ona nawet do strefy medalowej - powinien im pomóc.

Rozluźniłam się nieco przy śmieszno-strasznych wspominkach osób powiązanych z największą, bo najmniej spodziewaną porażką Polaków na MŚ'78, które zebrał Piotr Żelazny, a potem poszło już z górki. Nie trzymałam się kolejności tekstów, skakałam po tych, które najbardziej mnie interesowały, aż zamknęłam publikację późną nocą wczoraj, a właściwie już dzisiaj. Zamknęłam i pomyślałam: Jak dobrze, że będą kolejne numery.

Jednak clou całego zamieszania wydaje się być kwestia, czy Kopalnia jest dla wszystkich. Bo przecież rekomendują ją futbolowi hipsterzy, nie ma jej w Empikach i kogo w ogóle obchodzi złota jedenastka Węgier. Otóż, nie wiem, czy zgodnie z zamysłem autorów, czy nie, ale muszę posłużyć się wyświechtanym frazesem: każdy znajdzie w niej coś dla siebie. A że podczas większości opisywanych meczów nie było mnie na świecie, nie odróżniam pressingu od dressingu i obudzona o trzeciej w nocy prędzej wyrecytuję inwokację, niż dziesięciu ostatnich mistrzów świata? Cóż, trzeba być policjantem, żeby przeczytać kryminał, albo szefem kuchni, żeby wziąć do ręki książkę kucharską? Zdecydowanie nie. A największą zaletą tekstów zebranych w Kopalni jest fakt, że nie przesycają, tylko rozbudzają nawet apetyt kogoś, kto nie ma faworyta wśród zagranicznych reprezentacji i szuka odpowiedniego preludium mundialu, które pozwoli mu naprawdę czekać na pierwszy gwizdek w Sao Paulo.