Poznajmy się lepiej cz.4 (ostatnia?)

Skoro dziewczyny mogły się czuć zainspirowane 5 tysiącami wyświetleń, to ja chyba mogę poczuć podobnie widząc liczbę ponad 22 tysięcy. A tak na serio to po prostu chyba najwyższy czas przywitać się ze wszystkimi jak należy. Wpadłam tutaj jak Filip z konopi i zaczęłam jak gdyby nigdy nic pisać. Powinnam się przedstawić, itd. A co jest lepszym sposobem na przedstawienie się niż alfabet?

Arsenal

Klub, który kocham nad życie. Klub, od którego zaczęła się miłość do klubowej piłki. I wbrew wszystkim hejterom jestem zdania, że to właśnie kibice Arsenalu są  najlepsi na świecie: wierni po porażce, dumni po wygranej. A te wszystkie historyczne #BlameRamsey czy też jak zawsze na czasie #WengerOut nie mają tu większego znaczenia. Przecież każdemu kibicowi zdarza się ponarzekać na kontuzje, przegrany mecz czy też brak spektakularnego transferu, tylko po to, żeby za chwilę wyznać miłość swojemu klubowi. Once Gooner, always Gooner.

Bajeczny

Najlepszy baton na świecie. Taki mały, a sprawia tak wiele radości.

Cesc

Od niego się zaczęło. Pojawił się na mundialu w 2006 roku i tak zawrócił w mojej głowie, że po wizycie w Niemczech ściągnął mnie do Północnego Londynu i sprawił, że pokochałam ten futbol, klub i piłkarzy. Jedyny piłkarz, któremu chyba w stu procentach wybaczyłam transfer, zwłaszcza do Barcelony. I chociaż moja wiara i nadzieja na powrót do domu w północnym Londynie została drastycznie zabita, to nie potrafię nienawidzić go dłużej niż kilka dni.

Draxler

Pewnego dnia zostałam nazwana Draxlerfanką, a ja dodam sama, że chyba jestem pierwszą polską Draxlerfanką. Są tu jeszcze jakieś? Ten chłopak urzekł mnie swoją grą i sympatyczną postawą. A pomyśleć, że nie odkryłabym go gdyby nie Ibi i jego przygoda z Schalke04. Aż dziwne, że dla Afellaya nie starczyło miejsca w tym alfabecie. Co okienko ściskam kciuki za Julka w Arsenalu, bo chyba tylko Zielona wie, jak długo było to moim marzeniem.

Emirates Stadium

Moja prywatna świątynia futbolu, miejsce gdzie dzieje się magia. Co tu więcej mówić? Dla niektórych to tylko genialna konstrukcja, dla mnie do świętość w każdym calu. W każdym pomniku stojącym na zewnątrz, w każdej płytce z dedykacją wyłożonej przed kasami, w każdej armatce.

Fifa

Nie wyobrażam sobie sezonu bez tej gry. Nie wyobrażam sobie nie zakupienia tej gry do domowej kolekcji. To chyba mój taki trochę nałóg. Każdy ma jakiegoś bzika ;)

Gunners

Co tu dużo mówić? Znaczna część mojego życia, to płynie gdzieś w moich żyłach.

Highbury

To już legenda. Żałuję, że za czasów jego świetności nie dane było mi oglądać grę Arsenalu, a zobaczyłam je dopiero w postaci biurowców. Niezmiernie tego żałuję i wiem, że to jedno z  marzeń, jakie się nie spełni.

Isco

El Magician. Uwielbiam jego grę. Niezależnie od tego czy wylądował w Realu czy nie uwielbiam ją oglądać. Szkoda mi jedynie tego, że wylądował w tym klubie na ławce. No i hm… Chyba nie byłabym kobietą gdybym nie dostrzegła jego poza boiskowych walorów, prawda?

Jack Wilshere

Przyszły kapitan mojego klubu – kapitan Jack. I najpiękniejsze w tym wszystkim jest to, że wiesz to nie tylko po jego zapale i miłości do klubu, ale czujesz to widząc go podpisującego autografy. Czujesz tą miłość i czujesz dumę, która bije z tłumu Londyńczyków. Oni już dawno głośno mówią, że to będzie nie tylko ich przyszły kapitan, ale i całego kraju. Że to on kiedyś poprowadzi Anglię po puchary. Osobiście bardzo kibicuję tej kandydaturze. Jak nie powstrzyma go już więcej żadna kontuzja to kto wie?

Koszykówka

Co prawda fanką siatkówki ( jak pewnie większość z Was) to ja nie jestem i nigdy nie byłam. Baaa… Nawet za czasów świetności Indykpolu (dawniej PZU AZS) nie byłam na żadnym meczu, a przecież mam bardzo blisko. W koszykówkę za to uwielbiam grać i to nie tylko na konsoli. Jestem w stanie nawet patrzeć na grę polskiej reprezentacji, ale tym takim głównym marzeniem jest obecność na meczu Chicago Bulls i zobaczenie Derricka Rose’a w akcji. Nie, jak zawsze muszę być mainstremowa i nie kręcą mnie Bryant, Durant, itd. Rose i kropka.

Londyn

Zakochałam się w tym mieście. Dla mnie to moja oaza spokoju, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi. Tak można zakochać się w wielkim mieście. Zwłaszcza jeśli to miasto ma duszę, setki przyjaźnie nastawionych ludzi i wszystko czego potrzebujesz do szczęścia. Wiem, że jeszcze nie raz, nie dwa tam wrócę.

Michael Phelps

Idol. A raczej jeden z paru. Uwielbiam tego człowieka, za to co osiągnął w sporcie, za to co zrobił w przerwie i za to, że postanowił wrócić do „gry”. Jestem dumna z tego, że kiedyś będę mogła sobie powiedzieć, że podczas olimpiady w Pekinie ściskałam mocno kciuki za to, żeby zdobył jak najwięcej medali i pobił dotychczasowy rekord. A teraz? Kierunek Rio!

Nie wiem co może być lepszego w Hiszpanii od Atletico

No bo co? Atletico to jest moc. Kiedyś z nimi jedynie sympatyzowałam. Warto zaznaczyć, że zawsze lubiłam ten klub, ale Diego Simeone zaszczepił we mnie coś więcej, jakiś pierwiastek miłości, który sprawił, że cieszę się po każdej strzelonej bramce. Martwię się przy każdej kontuzji i raduję się z przewagi nad Barceloną i Realem. Impossible is nothing ( bo ja przecież nie lubię La Liga).

Okazja

Chyba każda z nas nimi żyje w jakimś stopniu. Zawsze szukamy okazji na kupienie taniej klubowej koszulki, książki opisującej życie naszego idola czy też okazji na wizytę pod stadionem ukochanego klubu. Okazje i to nie tylko te na piłkarskie zakupy to trochę moje życie. Każdą okazję należy w życiu wykorzystać.

Podróże

Uwielbiam podróżować. Nie lubię siedzieć w domu na czterech literach. Chciałabym zjechać cały świat albo chociaż połówkę. A jak nie to chociaż całą Anglię. J I mogę wrócić z tych podróży choćby z pocztówką w ręku, ważne żebym miała ze sobą aparat. Najlepsze pamiątki powstają właśnie za jego pomocą.

Ramsey

One Aaron Ramsey, walijski Messi – Welshie. Niesamowita metamorfoza i kto by pomyślał, że ten chłopak stanie się najlepszym piłkarzem sezonu w Arsenalu? Przynam szczerze i bez bicia, jeszcze na początku zeszłego sezonu należałam do ludzi używających hashtagu #BlameRamsey. Teraz to się bardzo zmieniło, każdy jego pobyt na boisku wlewa w moje serce nadzieję. I jedno jest pewne: Cesc kiedyś miał rację, typując go jako swojego następcę.

Sociedad

S… Długo nie musiałam myśleć, bo pierwsze skojarzenie to właśnie Real Sociedad San Sebastian. Oczywiście mogłam umieścić też tutaj Stomil albo Schalke04… Ale Sociedad wygrał w moim małym prywatnym głosowaniu. Czemu Sociedad? Bo kiedyś tam pojadę, stanę pod ośrodkiem treningowym i będę czekać aż Carlos V pojawi się na parkingu, a ja namówię go na powrót do Arsenalu. No dobra… Może nie będę namawiać, ale wspomnę o tym jak bardzo tam pasuje ;) Uwielbiam ten klub, Ci chłopcy mają w sobie coś, co sprawia, że jakkolwiek by nie grali chce się patrzeć. No i sprawiają wrażenie strasznie pozytywnych mężczyzn.

Theo Walcott

No właśnie Theo. Uwielbiam go, mój drugi ulubiony piłkarz AFC po Cescu. Niesamowita prędkość i przegląd pola. Jeden z piłkarzy za którymi stanę murem choćby cały świat miał go dość. Przeżywam to średnio raz na sezon ( w tym sezonie o dziwo, nie). Od samego początku wiedziałam, że przedłuży kontrakt. No a po za tym? Miałam okazję przekonać się o tym jak niesamowitym i serdecznym człowiekiem jest. I na żywo jest jeszcze przystojniejszy! W każdym bądź razie nie wyobrażam sobie AFC bez niego.

UTA

Warszawa

Długo zastanawiałam się nad wpisaniem Wembley, ale doszłam do wniosku, że Wembley teraz krąży mi po głowie (Que sera, sera…) nie zawsze. Warszawa natomiast jest dla mnie jak drugi dom w Polsce. Uwielbiam to miasto i jeśli nie Londyn w przyszłości to chciałabym zamieszkać właśnie tam. Uwielbiam duże miasta, miasta z metrem. A w Warszawie? Lubię wszystko, nawet nie przeszkadzają mi tamte korki.

Zabrakło miejsca dla Rafinhii

No właśnie… Nie lubię Barcelony, nie będę się kryć. Nie lubię ich piłkarzy. Jest tylko dwóch: Cesc z wiadomych przyczyn i Rafinha. Czemu Rafinha? Jest mega mega mega przystojny. No ale oczywiście grać też potrafi. Śledzę jego losy od zeszłego sezonu, przez Barcę B, przez Vigo aż  do Barcelony. Nie wiem czy podołam oglądaniu go na CN, bo z Cesciem wytrzymałam tylko ubiegły sezon, ale życzę mu jak najlepiej, dlatego uważam, że powinien pójść w ślady brata i uciekać stamtąd jak najszybciej. Wspomniałam już, że między nami jest tylko 182 dni różnicy? To nawet nie pół roku. ;)

Dużo rzeczy i osób nie zmieściłam w tej ankiecie, ale co ja poradzę, że nie zamykam się w normach alfabetu? Nie mniej mam nadzieję, że się Wam podobało i dowiedzieliście się o mnie choć trochę.