Kobieta-kibic: dobry czy zły pomysł?

 Wielokrotnie w dziejach ludzkości kobiety czuły się niedostatecznie wyemancypowane. Walczyły o noszenie spodni, prawo do głosowania, możliwość zapraszania facetów na randki... Chciały pracować w kopalniach, zostawać politykami i inżynierami. Wszystko to już osiągnęły. Krzykiem, płaczem i tupaniem nóżką, jak to baby. Czy na pewno? Wydaje mi się, że zostało kilka dziedzin, w których nie udało nam się wywalczyć równouprawnienia i pokazać, że znamy się na tym równie dobrze. Cóż to takiego? Po pierwsze, motoryzacja- facet, który nie klepał zdrowasiek widząc parkującą kobietę, niech pierwszy rzuci kamieniem! Po drugie - futbol, i tym właśnie się dzisiaj zajmiemy.

  Dziś, żeby być dobrym kibicem, wcale nie trzeba być również facetem. Płeć piękna odkryła zalety futbolu już jakiś czas temu, jednak nawet w tak niszowym środowisku możemy wyróżnić kilka podstawowych stereotypów. Po pierwsze na pewno nasuwa się myśl, że jedyna kobiecie do szczęścia potrzebna rzecz, to przystojni piłkarze. Bo też zazwyczaj od tego się zaczyna, a naszego przyszłego idola wypatrujemy raczej w spotach reklamowych, niż na boisku. Wraz z wiekiem zamiłowanie do piłki ewoluuje i oklejanie pokoju roznegliżowanymi zdjęciami Gerrarda nie wystarcza. Wtedy można wybrać jedną z dwóch dróg: 

a) obciąć wszystkie swoje spódniczki do długości mini, kupić karnet na cały sezon i po każdym meczu zaciekle dawać obiektowi zainteresowania sygnały, dopóki tylko wystarczy bielizny, coby było co na boisko wrzucać;

b) zacząć zbierać na operację zmiany płci, żeby w końcu móc spokojnie zasiąść na kotle i dopingować razem z resztą kibiców jak równy z równym. Utarło się przekonanie, że ''kobieta kibicująca'' to oksymoron, a panie zazwyczaj przychodzą na mecze traktując stadion jak duże biuro matrymonialne - jeżeli nie uda im się poderwać piłkarza, to może chociaż jakiś przystojny kibic się za nimi obejrzy...? W obliczu takiego stereotypu niektórym z nas ciężko otwarcie przyznać się do kierunku, w jakim podążają nasze zainteresowania. 

 Pamiętam swoje pierwsze zderzenie mojego małego fanowskiego światka z płcią brzydką. Druga klasa gimnazjum, hormony buzują a największym priorytetem jest chęć zaimponowania starszym kolegom. Jak to zrobić? Ano najlepiej pochwalić się, że widziało się wszystkie mecze Mistrzostw Europy. Że pamięta się wyniki pierwszej kolejki ekstraklasy. Że wie się, kto stoi na bramce w lokalnym klubie. Co mi to dało? Niewiele, bo w tamtych czasach umiejętności teoretyczne trzeba było potwierdzić też na boisku. 

Niestety, już od dzieciństwa wiedziałam, że piłki to ja kopnąć prosto nie potrafię. Nie rozumiem, dlaczego miałoby to wadzić w zgłębianiu tajemnic futbolu. Houllier wybitnym piłkarzem też raczej nie był, a jednak koronę z Liverpoolem zdobył. Szybko więc straciłam swój autorytet wśród chłopców, a koleżanki czasami pukały się w głowę, kiedy próbowałam dyskutować z nimi na temat ostatniego meczu. Te nieprzyjemne doświadczenia sprawiły, że kiedy zmieniłam otoczenie po rozpoczęciu nauki w szkole średniej, długo nie przyznawałam się nowym znajomym do tego, jak spędzam sobotnie popołudnia. Ale kiedy już zdecydowałam, że nie ma co się kryć, posypały się pytania: ''Co jest w tym niby ciekawego?'', ''Dlaczego nie siatkówka? To taki dziewczyński sport.'', ''Na którego piłkarza lecisz? Lewandowski?'', ''No to powiedz mi, co to spalony...''. Po czym z przykrością odkryłam, że większość moich znajomych nie dzieli ze mną zainteresowań, więc, nie znając sprawy od podszewki, posługują się jedynie utartymi przesądami. Wtedy też  zaczęłam szukać odpowiedzi na to, jak postrzegają nas faceci interesujący się taktyką czy nowinkami transferowymi troszkę intensywniej niż przeciętny pan Kowalski traktujący mecz jako najlepszy dodatek do piwa. 

  Zadałam kilka kluczowych pytań chłopakom, którzy znają się na tym lepiej, niż ktokolwiek inny:

- Oskar, siedemnastoletni obrońca ŁKS, redaktor na portalu LFC.pl,

- Kamil, 19 lat, piłkarz grającego w Klasie A grupy podlaskiej Uczniowskiego Klubu Pionier Brańsk, od 2002 r. kibic AC Milan.

- Maciek, 20 lat, od pięciu lat filar redakcji LFC.pl, jest w szczęśliwym związku z fanką The Reds

- Adrian, od roku 2004 pisze na fcbarca.com

- Ricardo, 30 lat, od dwóch lat mieszka w Polsce, zapytany o to, czy jest fanem FC Barcelony opowiada: ''Nie jestem fanem, jestem fanatykiem!''. 

- Sebastian, 16 lat, fan United
  Przyznam szczerze, że przeprowadzone rozmowy mnie zaskoczyły. Spodziewałam się skrajnych opinii poprzedzonych piętnastominutowym turlaniem się ze śmiechu na widok naszego bloga, na którego musiałam ankietowanych zaprosić, chcąc nakreślić obraz tego, w czym przyszło brać im udział. Tudzież w ogóle nie spodziewałam się odpowiedzi, a w większości przypadków dostałam odzew z nawiązką. Przechodząc do sedna, najpierw postawiłam pytanie dotyczące najbardziej nurtującej mnie kwestii: czy stereotyp, że kobiety rodzą się z blokadą mózgową zabraniającą pojąć im reguły odgwizdywania spalonego i z natury nie mogą znać się dobrze na futbolu, jest prawdziwy?

Sebastian: Nie, nie wierzę w takie rzeczy. Sam mam kuzynkę, która dobrze zna się na futbolu. Jeżeli to naprawdę kręci dziewczynę, to pojmie zasady piłki nożnej.

Oskar: Kobieta to też normalny człowiek (ktoś to w końcu zauważył...-dop.aut) i jak najbardziej może znać się dobrze na futbolu. Stereotyp spalonego jest bezsensowny, bo każdy jest w stanie zrozumieć to po kilkusekundowym wytłumaczeniu. Powiedziałbym, że kluczową kwestią jest tutaj małe 

zainteresowanie wśród płci pięknej.

Ostatnie zdanie jest kwestią sporną. Przecież my wiemy, że wcale nie jesteśmy nieliczną grupą. Wystarczy spojrzeć chociażby na licznik odwiedzin mojego bloga, na użytkowniczki portali takich, jak ciacha.net czy kickette.com. A może wrażenie, że kobieta-kibic to zjawisko niszowe, wynika z tego, że połowa z nas boi się, dajmy na to, ujawnić na klubowym forum pod damskim nickiem, obawiając się niezrozumienia lub bolesnej ignorancji? Czy nasze obawy są uzasadnione?

Kamil: Jeśli dziewczyna nie potrafi wymienić chociażby zawodników z wyjściowej jedenastki owego zespołu, ani nie zna podstawowych informacji o drużynie (np.: ''Pepe Reina? Znam, to ten trener Barcelony!''), to żenujące. Natomiast jeśli naprawdę kibicuje, jest to zdecydowanie jej zaletą.

Z bólem przyznaję, że znam oba przypadki. Rozmowa z kompletnym laikiem jest o wiele przyjemniejsza niż dyskusja z kimś, kto ewidentnie nie ma o temacie bladego pojęcia, a stara się udowodnić, że jest inaczej. Nie należy mylić faworyzowania zawodnika z powodu aparycji z wspieraniem drużyny. A właśnie, czy facetom przeszkadza, kiedy ich dziewczyny nie ukrywają przy nic fascynacji gwiazdami sportu? Należy okazać zazdrość, czy zignorować zjawisko?

Maciek: Co do niektórych ''przystojniaków'' mamy bardzo odmienne zdanie, ale z niektórymi typami mojej dziewczyny trudno się nie zgodzić, Borini na przykład. Nie mogę tylko zrozumieć podziwiania zawodników, którzy robili bardzo niedżentelmeńskie rzeczy poza boiskiem. Chociażby zdradzający swoje żony Terry czy Giggs. Dla mnie to, jakimi są ludźmi, skreśla ich.

Oskar: Raczej zignorowałbym to, bo wiadomo, że każdy ma swoich ulubieńców, chyba, że zakrawa to o przesadę. Na przykład kiedy wchodzę do domu, mówię dziewczynie, że kupiłem nowy samochód, a ona ma to gdzieś i oglądając w tym czasie mecz Realu odpowiada: ''Ale piękny zarost ma ten Alonso...''. 

W pierwszej wypowiedzi poruszono bardzo ważną kwestię. Mianowicie my, dziewczyny, gloryfikujemy gwiazdy sportu, muzyki czy kina, a nie zwracamy uwagi na to, że w życiu prywatnym krzywdzą oni swoje żony, córeczki. Co się stało z naszą siostrzaną miłością i wsparciem? Ale to tak na marginesie. Wracając do clou, zastanowiłam się też wspólnie z chłopakami, czy partnerka powinna kibicować tej samej drużynie.

Ricardo: Jak się zakocham, to się zakocham, nie ma zmiłuj. Byłoby idealnie, gdybyśmy chodzili razem na mecze, omawiali taktykę, na pewno nie byłoby nudno... Ale nie jest to konieczność.

Oskar: Jeżeli kibicuje rywalom, to tylko mały minusik, który może przerodzić się w plus. Kibicowanie jednej drużynie byłoby bardzo spójne, ale z drugiej strony troszeczkę nudne. Oczywiście obecnie łaskawszym okiem spoglądam na fanki mojego ukochanego Liverpoolu, ale jeśli poznałbym idealną dziewczynę, a byłaby ona fanką United, to uśmiechnąłbym się tylko pod nosem i dogryzał, jak tylko mógł. Oczywiście w pozytywnym tonie.

Maciek: Po prostu oglądalibyśmy dwa razy więcej meczów.

Adrian: Niekoniecznie. Trzeba rozróżnić miłość, związek, życie prywatne od zainteresowań, upodobań.  (Tak właśnie mężowie tłumaczą się, kiedy ich żony popadają w kompleksy po obejrzeniu zdjęć pań z tych pisemek znalezionych w najciemniejszej części garażu) Ale chciałbym kiedyś trafić na dziewczynę, która nie będzie marudzić, że oglądam mecz, a sama z ciekawością przysiądzie, obejrzy i będzie wraz ze mną dzieliła pasję.

A skoro już przy żonach jesteśmy, to wybiegnijmy lekko w przyszłość. Otóż czytając autobiografię Stevena Gerrarda natknęłam się na zdanie, że cieszy go niezmiernie spokój, jaki zastaje w domu po powrocie ze stadionu. Nikt nie truje mu nad głową, że źle podał w pięćdziesiątej minucie i że nie przelobował bramkarza, a miał szanse na gola do szatni, bo ani Alex, ani ich córeczki po prostu futbolem się nie interesują. Spytałam ankietowanych, czy wizja, w której oni są piłkarzami jednej z czołowych lig i mają żonę, która ogląda uważnie wszystkie mecze i krytykuje każde podanie, im się podoba.

Oskar: Ciężkie pytanie. Raczej nie chciałbym rozmawiać ze swoją kobietą o detalach taktycznych, ale miło by było usłyszeć jej luźną opinię o meczu. Jako, że osobiście żyję futbolem 24h na dobę, nie potrzebuję odpoczynku od niego.

Kamil: Wolałbym z nią o tym nie rozmawiać, chociaż w sumie to zależałoby od samopoczucia. (''Znowu nie strzeliłeś hattricka?! Seksu dzisiaj nie będzie!'')

Maciek: To zależy, ile pracy piłkarz przynosi ze sobą do domu, zainteresowania żony są chyba drugorzędne. Poza tym, żeby zostać żoną piłkarza, musi się w jakiś sposób interesować tematem i pewnie wie, kiedy coś doradzić, zaznaczyć, pocieszyć czy pochwalić za dane zagranie. (Tak siedzę i myślę sobie, że łatwiej po prostu zostać kochanką...)

***

Poznałyście już odpowiedzi na nurtujące nas od wieków pytania, mam nadzieję, że rozwiało to chociaż część waszych wątpliwości związanych z trudami bycia fanką futbolu. Nie ma potrzeby ukrywania się, strach, że powiemy coś nie tak, rzucimy głupią uwagę i staniemy się w oczach mężczyzn ''głupiutkimi kobietkami'', jest irracjonalny. No, pod warunkiem, że nasze ''kibicowanie'' nie wygląda w sposób następujący:

Także tego. Jeżeli jeszcze jakieś pytania zaświtają w waszych głowach, dajcie mi znać w komentarzu, mój sztab ekspertów spróbuję coś na to zaradzić!

PS.: Za pomoc w tworzeniu artykułu serdecznie dziękuję wszystkim chłopakom, którzy zgodzili się na rozmowę. Większości z nich nie znałam wcześniej, a ten mały wywiad był naszą pierwszą wymianą zdań, więc również gratuluję odwagi! A bo mało to zboczeńców się po internecie kręci...? Gorące podziękowania składam również na ręce moich koleżanek blogerek i użytkowniczki 07zielona - dzielnie pomagały mi w zbieraniu materiału. Na koniec, w ramach rozrywki dla władających hiszpańskim czytelniczek, zostawiam wam całą, koszmarnie długą, dwuminutową rozmowę z Ricardo.