Ostatnie wydarzenia w obiektywie Silene.

Dorwawszy kilka dni temu aparat fotograficzny umyśliłam sobie, że skoro jest w moim otoczeniu tyle rzeczy, którymi chciałabym się z wami podzielić, a do głowy przychodzi mi tyle spostrzeżeń, które trzeba przedyskutować, to po prostu to zrobię. Operator kamery i fotograf ze mnie kiepski, właśnie dlatego w internecie nie ma jeszcze sex-tape z Gerrardem, ale com zrobiła, tom zrobiła, zapraszam!

1. 

Moi byli i obecni ukochani mężczyźni w komplecie. Nie, Rod się do nich nie zalicza. Carra czeka jeszcze na chwilę uwagi z mojej strony i zapewne dostanie ją po swoim ostatnim meczu, kiedy już uświadomię sobie, że będę musiała zrezygnować z mojego ukochanego rumuńskiego komentatora i oglądać mecze na Sky Sport, żeby widywać go regularnie. Stevena mam już za sobą i o tej autobiografii mogę powiedzieć tylko jedno - żałuję, że tak szybko się skończyła. Świetnie zrównoważyły ją za to patetyczne bzdury prosto z Torresolandii, bo jedyne uczucie, jakie wywołał u mnie tekst tej książki, to mdłości. Niestety, ale przeczytałam ją o kilka lat za późno.

2.

To co, majówka, dziewczyny? Mój plecak już czeka. A że w tym roku, dzięki maturzystom, mam aż dwa tygodnie wolnego, to na pewno urządzę sobie jakąś wycieczkę. Najpewniej zza biurka przed telewizor. Nawiasem mówiąc, moje powszechnie widoczne ''oznakowanie'' w postaci Liverbirda na wszelkich możliwych częściach garderoby, w końcu zaczyna przynosić skutki, bo mnie panowie zaczepiają na ulicy. Pierwszy krok w kierunku znalezienia idealnego chłopaka! Czekam tylko, aż średnia ich wieku trochę spadnie, czterdziestolatkowie to nie mój przedział. Wybacz, Carra. 

3. 

Moja ulubiona ostatnimi czasy rozrywka. Bo ciągle wygrywam. 

4.

Wiecie, co to jest? Nie? To jest coś, co zaniosę mojemu chirurgowi plastycznemu i powiem: ''O, tak chcę wyglądać''. A mówiąc poważnie, to prezent od utalentowanej koleżanki, która zaraziła pasją rysowania i mnie. Pomijam fakt, iż podobno najpierw chciała ''ubrać'' mnie w koszulkę Barcelony... To w ręku to zapewne książkowa wersja mojego bloga, he he. 

5.

Wchodzę na serwisy plotkarskie - on. Wchodzę na fora piłkarskie - znowu on. Otwieram lodówkę... Niestety, sałaty nie miałam. Ale czy to nie jest przesada? Powiecie pewnie, że kiedyś sama miałam na dysku jego zdjęcia liczone w tysiącach, że byłam pierwszą, która komentowała pojawiające się na ciachach artykuły z jego nazwiskiem, że dzięki niemu przeżyłam barwny i obfitujący w wiele radości związek z naszą rodzimą Ekstraklasą. A teraz mi się nagle odwidziało. No i pewnie miałybyście rację, bo przecież Lewy nic takiego nie zrobił ani Lechowi, ani kibicom, ani tym bardziej uprawiającym fangirling dziewczynom, przecież w żółtym też mu do twarzy. Ale ja, jako urodzony hipster, nie mogę zdzierżyć nadmuchiwania balonika przez media, nie mogę zdzierżyć tego, że w ostatnim meczu z Realem Robert, zamiast oddać Xabiemu, teatralnie chwycił się za twarz. Drażni mnie to, że jak pięć lat mówiłam, że jest niesamowity, to nikt mi nie wierzył, a teraz nagle wszyscy są lewandologami. Lewandykami. No, ekspertami od jego kariery. Panie Kucharski, konkurencja panu rośnie. 

6.

Gotowi na finał? Ja jak najbardziej. Obejrzę go w babskim gronie i więcej będzie pewnie ploteczek, jedzenia i chichotania, niż kibicowania, ale w sumie czuję się przed tym najważniejszym meczem sezonu tak, jak do niedawna czułam się przed meczami Barcelony. Wiadomo, kto wygra, więc po co to oglądać. Oczywiście gol któregoś z Polaków zamieni datę 25 maja na święto narodowe, a wygrana zespołu z Monachium spowoduje niesamowitą rewoltę w gimnazjach i supermarketach, bo wszyscy chłopcy będą nagle chcieli być Robbenem, dziewczynki zakochają się w Riberym, a sieć Tesco będzie musiała przerobić trącący Chinami herb Manchesteru drukowany na piórnikach i zeszytach na coś, co chociaż będzie przypominać logo Bayernu. Nie, to nie jest oryginalna koszulka. To nie jest nawet moja koszulka. Ona pamięta jeszcze czasy, w których mój brat miał z wychowania fizycznego coś lepszego, niż tróję na semestr. A to było dawno, uwierzcie mi. 

7.

Kończąc piłkarskie dywagacje powiem wam, że mój lektor w szkole językowej mi ostatnio wszedł na ambicję. Omawialiśmy formy gramatyczne opowiadania o swoich umiejętnościach i spytał mnie, czy to, że interesuję się futbolem, znaczy też, że sama umiem grać. No cóż, jak widać, kopię sobie od czasu do czasu... Że sezon się kończy? Bzdura, mój się dopiero zaczyna. Na własnym ogródku podwórku co prawda, ale gdyby ktoś potrzebował pomocy na działce, to ja i na wyjeździe mogę... 

***

Chcecie się czymś podzielić, pogadać o ostatnich ploteczkach z piłkarskiego świata, ponarzekać na Lewandowskiego? Piszcie w komentarzach!