Podeprzyjcie powieki zapałkami i przeczytajcie: Liverpool 0:0 Everton.

Ledwie żyję, ale żyję. Niby głupie dziewięćdziesiąt trzy minuty siedzenia na tyłku i gapienia się na kilku dobrych piłkarzy i kilkunastu inwalidów, a i tak jestem wycieńczona.

W ten oto sposób kibice Liverpoolu dziękowali kolegom zza rzeki za wsparcie w sprawie Hillsborough. To naprawdę niesamowite- mimo iż niekiedy na boisku w czasie derbów jest ogień, to kibice szanują się i są w stanie udzielić sobie wzajemnego wsparcia. Ale na tym kończą się pozytywy tego spotkania.

Wyszliśmy na mecz składem, który od ostatniego tygodnia nie uległ żadnej modyfikacji. Wyszliśmy, mając w pamięci frajersko stracone dwa punkty w poprzednim spotkaniu, kiedy to najpierw nie utrzymaliśmy prowadzenia, a później, kiedy wydawało się, iż losy meczu jednak się odwrócą, sędzia nie uznał prawidłowo zdobytej przez Luisa Suareza bramki. Wyszliśmy na derby po raz ostatni ze składem zawierającym Carraghera, dla którego był to trzydziesty mecz przeciwko Evertonowi. I zaczęliśmy od faulu Gerrarda w środku pola. 

Myślę właśnie, czy opłaca się omawiać chronologicznie przebieg spotkania, w którym nikomu nic się nie chciało. Nie, nie opłaca się. Więc może po prostu usiądziemy sobie jak starzy, dobrzy znajomi i poplotkujemy o kilku najważniejszych sprawach?

1. Najlepszy zawodnik w czerwonym trykocie. 

Szczerze mówiąc, waham się bardzo. Niestety, nie z tego powodu, że mam zatrzęsienie kandydatów. Po prostu nie wiem, czy większe wrażenie wywarła na mnie waleczność Gerrarda, czy może stalowość Aggera. On jest kuloodporny, mówię wam. Śmiem twierdzić, że gdybym była ze dwa lata młodsza i w dzisiejszym meczu widziała Stevena po raz pierwszy, zakochałabym się bez pamięci w jego precyzyjnych crossach do Sturridge'a, inteligentnych faulach, pracy w defensywie i pięknych oczach. Ewentualnie jeszcze w zgrabnych udach. I może... No, pomińmy to. Natomiast dodać do tych peanów możemy jeszcze jego rzut wolny z trzydziestej drugiej minuty, któremu dosłownie centymetrów brakowało do transformacji w wyjątkowej urody bramkę. Ehh, gdyby ktoś mógł przed każdym meczem wmawiać naszemu kapitanowi, że zaraz wyjdzie na Everton... Malutkie plusiki postawiłam też przy nazwiskach Lucasa i Coutinho, bo ten pierwszy naprawdę wreszcie obudził się z porekonwalescencyjnego letargu, drugi natomiast może grać z uciętą nogą, a i tak będzie błyszczał geniuszem. Zastanawiam się, co zrobić z Carragherem, ale po znajomości chyba też zaliczę go do Grupy Tych, Którzy Jakoś Tam Jednak Grali. W końcu dostał niesamowicie trudne zadanie, gdyż w polu karnym musiał przedzierać się przez gąszcz włosów Fellainiego. Krył go raz lepiej, raz gorzej, ale przeżył, więc punkt dla niego. 

2. ''Niezłe centry Enrique'', Glen Johnson i inni przegrani.

Nie mam pojęcia, gdzie komentator widział tę ''niezłość'', ale na pewno nie w celności tychże podań. Gra Jose naprawdę dzisiaj bolała, i to bardzo. Nie wiem, czy ja za dużo od niego wymagam?

Glen za to dzisiaj w ogóle pozostawał poniżej krytyki przez całe spotkanie. Był ogrywany przy każdej możliwej okazji, psuł wypracowane przez kolegów akcje, i w ogóle dajcie mi Kelly'ego. Kolejna Złota Malina futbolu wędruje dziś do Sturridge'a. No bo kto to widział, być tak samolubnym w takim meczu? Panie, popisywać to się pan możesz z Newcastle przy stanie 6:0. Poza tym, czas chyba powtórzyć naszą mantrę: brakowało wykończenia.

3. Zmiany, zmiany.

Najpierw Borini za Hendersona, później Skrtel za Downinga, co w efekcie dało ustawienie przed bramką Reiny trzech obrońców ze Słowakiem w środku i przesunięcie Glena i Jose na skrzydła. Cieszę się, Brendnan, że jesteś optymistą, ale ta dwójka naprawdę do niczego się dziś nie nadawała. Oczywiście spuściłabym na to zasłonę milczenia, gdyby zaproponowane przez trenera zmiany były dla nas korzystne. Jednak Borini, po obiecującym początku z ubiegłego tygodnia, nagle zapomniał, że toto okrągłe czarno-białe   się kopie i sprawiał wrażenie dziecka wpuszczonego do sklepu z zabawkami - był tak oszołomiony, że nie wiedział, gdzie biec najpierw. Chyba czas powiedzieć już, że brakuje nam Suareza, prawda?

Podejrzewam, że Delfina była dziś najszczęśliwszym dzieckiem na świecie - tylu pajaców na jednym boisku na raz...

4. Fellaini. 

Wybaczcie, ale ja czuję się troszkę pokrzywdzona. Jakbym sama od niego łokciem z pięć razy dostała. Bo pracował, oj pracował nieprzepisowo. Niestety, nikt tego jakoś nie zauważył, ale czy to pierwszy raz?

A mówią, że to Suarez jest brutalem... Nawiasem mówiąc, powiedzcie, jak to zrobić, żeby podkraść Evertonowi Jagielkę. Niesamowity instynkt, bardzo przyjemnie patrzyło mi się na jego grę w obronie. A skoro już jesteśmy przy obronie i niesprawiedliwym traktowaniu, to należy chyba wspomnieć o sytuacji z pięćdziesiątej piątej minuty, kiedy Distin strzelił bramkę, która została przez sędziego nieuznana z powodu faulu, otóż ten sam zawodnik podobno oparł się o Carraghera. Podobno, bo gdyby mnie wzięto na tortury, powiedziałabym, że przewinienia nie było, ale cii, nikomu nie mówcie. 

Na koniec, starając się przepędzić jakoś ten pomeczowy marazm, chciałam pokazać wam najbardziej profesjonalną wymianę zdań, na jaką było stać dwie największe kibicki LFC w Polsce tuż po końcowym gwizdku.