96.

I. 

Siedzisz, dłubiesz patyczkiem w ziemi i patrzysz na drogę w stronę, z której, jak się spodziewasz, przyjedzie tata. Nie wiesz, czy mu się udało, ale nie dopuszczasz do siebie innej myśli. 

-Sarah!- krzyczysz, kiedy z daleka słyszysz warkot znajomego silnika. Siostra przybiega co sił w nogach, jedną ręką ocierając czoło spocone po ciężkim wysiłku- od rana sprzątała starą szopę. Mało brakuje, a biegałybyście dookoła taty, który ledwie zdążył wysiąść z auta, takie jesteście rozentuzjazmowane. Czekacie. 

-Masz?

-Jak zawsze.- uśmiecha się pod wąsem.

II.

Co się dzieje, przed chwilą to żelazko było jeszcze ciepłe! Ze zrezygnowaniem wzruszasz ramionami, chwytasz kurtkę i wybiegasz przed dom. Brr, zimno. Narzucasz ją na siebie, zakrywając Czerwonego Ptaka na twojej piersi. 

III. 

-Chcę stać, będę lepiej widzieć!- spoglądasz na rozentuzjazmowaną siostrę. Spokojnie mała, wystoisz się na Wembley, na finale, myślisz. Ale zgadzasz się, ciągnięta już za rękę przez Sarah. Ściskasz bilet w spoconej z emocji dłoni. Oglądasz się przez ramię - wszędzie czerwono. Do licha, przecież oni wszyscy nie zdążą wejść przed pierwszym gwizdkiem, nie przy takiej drobiazgowej kontroli! Ale chrzanić to, ważne, że jesteś już na trybunie i w tłumie wypatrujesz znajomych. Tata został na dole, poszedł kupić sobie kawę. Jak można przegapić pierwszy gwizdek?

IV. 

Śpiewasz, ile sił w płucach, a jest tak głośno, że nie słyszysz własnego głosu. Kątem oka widzisz, że jakiś rudy chłopak siedzący kilka rzędów dalej uśmiecha się do ciebie. Trącasz siostrę łokciem, chcesz pokazać jej, kogo zainteresowanie wzbudziłaś. Ale kiedy podnosisz głowę, już go nie odnajdujesz, zamiast jego ognistej czupryny jest  tylko płynący tłum. Nagle czujesz uderzenie, napór. 

-Hej, bez popychania, ok? Tu się ogląda!- chcesz się odwrócić, ale jest tak ciasno, że nie możesz się ruszyć. 

-...i nigdy nie będziesz szedł sam!- zaintonowało trzydzieści tysięcy gardeł, do których dołączały co raz to nowe, wchodzące na stadion głosy. Zaśpiewałabyś razem z nimi, gdyby tylko troszkę się cofnęli i przestali cię tak chamsko popychać...

V.

-Sarah! Sar...- chcesz krzyczeć dalej, ale jakaś ciężka smoła zalewa ci płuca, a z gardła wydobywa się prawie że zwierzęcy jęk rozpaczy, świetnie współgrający z tnącym powietrze zgrzytem rwanych metalowych siatek. Nagle czujesz pod policzkiem wilgoć murawy. Co się dzieje, dlaczego oni wszyscy wbiegli na boisko, zwariowali, czy jak, przecież tak nie można! Ledwie słyszysz własne myśli, wydaje ci się, że każda, każda z osób wypływających falą z trzeciej i czwartej trybuny pieczołowicie odciska obcas swojego buta na twojej piersi z Czerwonym Ptakiem. Ale to nie oni. To powietrze tłamsi twoje wnętrzności. Długo to jeszcze będzie trwało? Kiedy skończy się ten ból? To twój umysł generuje pożądane dźwięki, czy naprawdę słyszysz karetki?

-Sarah! Niech jej ktoś pomoże!

VI.

Rozklejasz powoli powieki. Ze zdziwieniem stwierdzasz, że już po wszystkim, nic cię nie boli. 

-Siostrzyczko!- odwracasz się na dźwięk znajomego głosu. Padacie sobie w ramiona. -Nic ci nie jest?- szczęśliwa, ze łzami w oczach, kręcisz przecząco głową. Podnosisz wzrok. Wokół czerwono. Tak jak przed wejściem w bramę stadionu, wtedy, pół godziny po drugiej. Tylko że teraz nikt nie śpiewa, nikt nie skacze i nie przestępuje nerwowo z nogi na nogę, żeby wejść na stadion. Oni wszyscy leżą. Ale co to? Niektórzy podnoszą się nagle i z uśmiechem na ustach pomieszanym z lekkim zdziwieniem w oczach spoglądają na siebie, jakby pytali: ''Cholera, co z tym meczem, przecież zapłaciliśmy za bilety! Spóźniliśmy się?''. Nagle dostrzegasz w tłumie tatę i mamę. Stoją przytuleni. Mama płacze. Wołasz ją, machasz, ale nie widzi cię, nie może cię zobaczyć. Obserwujesz, jak ktoś podchodzi do niej i podaje jej twoją spinkę i pierścionek, który dostałaś na piętnaste urodziny. Ściskasz Sarah za rękę, słysząc rozdzierający serce krzyk rozpaczy. Ale ty już nie masz serca, masz tylko duszę. Umarłaś.

***

To tylko jedna z dziewięćdziesięciu sześciu podobnych historii z piętnastego kwietnia 1989 roku. Wszystkie łączy jedno - taki sam tragiczny finał. Co było dalej, wszyscy wiemy. Problemy z odnalezieniem zmarłych,  The Sun, rozprawy, wmawianie rodzinom ofiar, że ich bliscy zmarli bezboleśnie, oskarżenia i miliony, miliony łez. Nie cofniesz już ich. Nie cofniesz czasu. Ale zadbaj, by ocalić pamięć o prawdzie.