All about de Gea czyli wyznania zagubionej hejterki.

De Gea. David de Gea. Mój koszmar, moja alergia, moja zmora. Moja własna i prywatna Buka. Mój anty-idol. Pączuś. 

O nim nie da się napisać tak po prostu. Sam w sobie nie jest na wskroś zły. No ba, on ogólnie nie jest zły. To nie jego wina, że go nie lubię. Moje uprzedzenie do Davida de Gei to tylko mój problem, z którego właśnie teraz się rozliczę...

Mitem jest to, że go nienawidzę. Także to, że chcę spalić go na stosie/wywieźć z Anglii/okraść z godności/opluć jadem/zrównać z ziemią... Naprawdę, takie brzydkie pomysły nigdy nie przychodzą mi do głowy. 

Możecie wierzyć mi lub nie, ale jako bramkarza mam go w swoim rankingu bardzo wysoko i to wcale nie licząc od końca. [Uwaga! Zaczyna się część drastyczna. red.alice chwali Davida de Geę. Osoby o słabych nerwach niech lepiej pominą ten akapit.] Podziwiam jego refleks, instynkt, gibkość... Potencjał drzemiący w tym chłopaczku jest zupełnie nieproporcjonalny do jego wieku. Taki talent zdarza się raz na dziesięć lat. Ma to coś, o czym połowa klasowych bramkarzy z dobrych europejskich klubów może tylko pomarzyć. Pójdę w swych wywodach o krok dalej i powiem, że jeśli rozwinie się jeszcze bardziej, to jako dojrzały golkiper może być nawet lepszy od Casillasa. Ale tak być nie musi. W każdym razie David jest młody i bardzo perspektywiczny, ale...ale zawsze znajdą się jakieś 'ale', szczególnie kiedy wypowiada się Ala.

Skoro tak go chwalę, dlaczego mam coś przeciwko niemu? Przecież na chłopski rozum powinnam go kochać za to, że tak wspaniały zawodnik reprezentuje barwy United. Ale nie kocham. Moja logika jest tak zagmatwana, że często sama siebie nie rozumiem. Na chłopski rozum... Może tu leży problem? Nie mam chłopskiego rozumu, tylko kobiecy i wprost kocham sobie komplikować życie. Takie hobby. Wiecie, jedni zbierają muszelki, inni jeżdżą sobie w kółko na hulajnodze, jeszcze inni grają w WoW-a, LoL-a i tysiąc pięćset innych gier, których fenomenu nigdy nie zrozumiem... Ja natomiast komplikuję sobie życie.

Zacznijmy od tego, że David poza boiskiem absolutnie nie mógłby być moim ideałem mężczyzny. Nie, nigdy, przenigdy, nie ma takiej opcji... Nie podobają mi się te jego zielono-szare oczy, nażelowana i postawiona pionowo jak strzecha blond czupryna, to bezwyrazowe i gładkie jak pupa niemowlęcia czoło, szerokie i zbyt kobiece usta ani starannie (za starannie) przystrzyżona i wręcz pedantycznie wypielęgnowana bródka. Ok, chłopak jest niebrzydki, może się podobać, ale nie mi. Każdy element jego urody byłabym w stanie zaakceptować osobno, ale razem stanowią dla mnie roztwór przesycony. Tyle o aparycji. W końcu nikt nie jest idealny. Prawie nikt.

Dejw ma również kilka wad, których moja mama [jako potencjalna teściowa] nigdy by nie zaakceptowała. Chyba wszyscy słyszeli już o skandalu z pączkiem i popularnym supermarketem w tle? Cóż, z taką sklerozą/amnezją/shizofrenią/słabą pamięcią/whatever ciężko mu będzie się ożenić. Golkiper MU jest bardzo roztargniony, leniwy [gra, mieszka i żyje w Anglii już od prawie 1,5 roku, a jeszcze nie wyuczył się języka na 'bardzo dobry'], ekscentryczny i jest Hiszpanem, a takim jest u mnie trudniej, chyba że taki nazywa się Xabi Alonso i gra dla Realu Madryt. Reszta ma już na starcie ujemne punkty. To nie jest rasizm ani dyskryminacja, po prostu drażni mnie jakiś niezidentyfikowany pierwiastek urody i natury Hiszpanów. Wracając do de Gei, cała jego osobowość w połączeniu z look'iem zupełnie mi nie leży.

Po trzecie, David ma ogromnego pecha albo może to Boss ma ogromnego nosa do bramkarzy. Albo i to, i to. De Gea gra w pierwszym składzie o wiele częściej niż moja perełka, mój Joker w talii kart, mój płomyczek na wodzie, moja mandarynka wśród grejfrutów, mój Anders Lindegaard i to jest jego, degeowa, największa wada. Być może jest to dość infantylne i banalne, ale mam ogromną słabość do tego Duńczyka. Za głos, predyspozycje bramkarskie, pewność, niezawahanie, aparycję... Za to, że jak nikt inny przypomina mi geniusza Edwina van der Sara. Dlatego właśnie w moim interesie leży, aby grał jak najwięcej i zaspokajał co mecz moje egoistyczne pragnienie oglądania go na boisku. Tak jak Romeo i Julia mieli rodziców, tak ja i Anders mamy Davida, który nie chce dopuścić do naszego szczęścia...

Podsumowując, nie jest prawdą, że nienawidzę Davida de Geę. Absolutnie nie! Biedaczysko nie wie jak wkupić się w moje łaski. A wystarczyłoby, żeby zgolił brodę i wąsy, nauczył się angielskiego i udzielał więcej wywiadów, przeniósł się do Realu... I pewnie za kilka lat tak właśnie się stanie. Już nie jako dobrze zapowiadający się, nieoszlifowany talent, ale jako wielka gwiazda, superhero, Peter Schmeichel swoich czasów, pójdzie w ślady Beckhama, Ronaldo i obierze kurs do Madrytu. Ale kto wie? Być może wtedy ja nie będę tego chciała? Być może zgodnie z przesłanką, aby komplikować sobie życie, zapomnę o tym z jaką pasją zabijałam w sobie wszystkie ciepłe uczucia do tej bestii i pokocham te wszystkie jego wady, braki i odstające włoski na podbródku?

-red.alice 




PS.: A wy? Co sądzicie na temat Davida? Jest dla was pozytywną czy raczej negatywną postacią? Piszcie!